Νεοσυμβολισμός φύλλα εργασίας
Μετά από ανάγνωση στην τάξη ποιημάτων που ανήκουν στο ρεύμα του Νεοσυμβολισμού, εξάσκηση με φύλλα εργασίας και επεξεργασία του ποιήματος του Ν. Λαπαθιώτη με τον τίτλο Νυχτερινό, οι μαθητές κλήθηκαν σε μια δραστηριότητα δημιουργικής γραφής να γράψουν ένα δικό τους ποίημα με τον τίτλο Νυχτερινό.
Ας δούμε κάποιες απόπειρες:
Νυχτερινό
Η Κύπρια θεά άναψε τ' άστρα
μοίρασαν φως στις μόνες ψυχές
αυτές που μπλέχτηκαν στα όνειρα τα ξένα
ψάχνοντας μάταια το άλλο τους μισό
Κάθε ψυχή ένα άστρο
κάθε άστρο μια ευχή
που η Κύπρια θεά εκπληρώνει
όταν άστρο με άστρο ανταμώνει.
Μετά από ανάγνωση στην τάξη ποιημάτων που ανήκουν στο ρεύμα του Νεοσυμβολισμού, εξάσκηση με φύλλα εργασίας και επεξεργασία του ποιήματος του Ν. Λαπαθιώτη με τον τίτλο Νυχτερινό, οι μαθητές κλήθηκαν σε μια δραστηριότητα δημιουργικής γραφής να γράψουν ένα δικό τους ποίημα με τον τίτλο Νυχτερινό.
Ας δούμε κάποιες απόπειρες:
Νυχτερινό
Η Κύπρια θεά άναψε τ' άστρα
μοίρασαν φως στις μόνες ψυχές
αυτές που μπλέχτηκαν στα όνειρα τα ξένα
ψάχνοντας μάταια το άλλο τους μισό
Κάθε ψυχή ένα άστρο
κάθε άστρο μια ευχή
που η Κύπρια θεά εκπληρώνει
όταν άστρο με άστρο ανταμώνει.
Σωτήρης Μ.
Νυχτερινό
Πέφτει το φως του ήλιου
Το σκοτάδι ξεπροβάλλει
Ένα ατελείωτο τίποτα
κυριεύει τα πάντα.
Η γη σταματά να γυρίζει
και το φεγγάρι με τ' άστρα
δίνουν τη δική τους παράσταση
Αθηνά Μπ.
Νυχτερινό
Πώς γίνεται αυτό;
Γιατί να γίνεται αυτό;
Σε ένα βράδυ μοναχός
να χάνω όσα αγαπώ.
Και απελπισμένος κοίταζα
τ' άστρα και το φεγγάρι
που μου θύμιζαν τα μάτια σου
και το απαλό σου χάδι.
Γιάννης Ms
Νυχτερινό
Μες τη νύχτα τη βαριά
πάλι μόνος μου χωρίς παρηγοριά
σαν την άμμο να φεύγει η ζωή μου
που μόνος μου έχω απομείνει
στο σκοτεινιασμένο μου σπίτι
που οι τύψεις γυρίζουν μες στο μυαλό μου
για όλα όσα έχω πράξει
στους ξεπροβοδισμένους ανθρώπους
που τώρα πια είναι παρελθόν.
Μαρία Μ.
Νυχτερινό
Οι χρυσορόδινες αχτίδες του ήλιου ξαναπεθαίνουν
Το φεγγαρόφως ποτίζει με δηλητήριο τα σωθικά μου
Η θάλασσα πνίγειτις γλυκές μου αναμνήσεις
Το ιερό τέρας τσαλαπατά τα χαμένα μου ονείρατα
Σαν τύραννος ραγίζει τη ματωμένη μου ψυχή
Και με κλείνει πάλι στο αγκάθινο κελί
που 'ναι φτιαγμένο από ατόφιο θυμό
Στα όρια του θράσους σκαρφαλώνω για να ξεφύγω
Όμως με τις παγωμένες του αλυσίδες
μου κόβει την αναπνοή
Η καρδιά μου αποδημητικό πτηνό
Και η ψυχή μου χωρίς στέγη
Νιώθω από μέσα νεκρός
και το νήμα της ζωής μου να κόβει σιγά σιγά η Άτροπος
Ω ελαφηβόλε Άρτεμι,
δωσ' μου για λίγο το ιερό σου τόξο
με τα φαρμακερά σου βέλη
να το εξαϋλώσω
Κι εσύ Αθηνά,γλαυκώπιδα και πολυλλίστη
πότισε με με μια σταγόνα απ' το νου σου
για να το σβήσω από τη φαντασία μου
Η Νύξ κρύβεται για να μην τη δει η Μέρα
Όμως αυτό θα επιστρέψει...
Γιάννης Μ.

